PBP is een non-stop tourtocht van 1220 km, die je in maximaal 90 uur mag fietsen.
Het was wederom een hele mooie beleving. Voor mij de tweede keer. Ik heb genoten. Vooral van de gastvrijheid van de Fransen. Zowel langs de kant als bij de controles. Altijd erg vriendelijk en behulpzaam. Op sommige controles was het erg druk, en duurde het ( te ) lang. Dan was het slimmer om door te rijden en in het volgende dorp wat te eten/drinken.
Ik had de tweede nacht een behoorlijke dip. En dacht zelfs aan opgeven. Ik kwam geen meter meer vooruit. Toen een uurtje of twee op een controle gaan liggen en toen ging het weer wat beter. Naarmate de dag vorderde ging het weer als vanouds.
De twee keer slapen bij de Randonneurs NL op de camping was een gouden zet geweest. Daar hebben we veel plezier van gehad. Dat scheelt je een hoop tijd t.o.v. slapen op één van de controles.
Het weer werd ook steeds beter. Zaterdag erg triest met al die regen. Zondag geen regen meer. Temperatuur rond de 22 graden. Op donderdag zelfs 31 graden gezien op de Garmin. Daarentegen was het ‘s nachts wel heel erg koud met maar 4 graden. Vooral die morgen met de mist. Dan moet je eigenlijk tussen 6 en 7 uur niet meer fietsen. Dan is het veel te koud. Voor mij althans……… Ik was blij met mijn winterhandschoenen en overschoenen.
Uiteindelijk uitgereden in 88,5 uur en ik ben er erg voldaan mee. Een uurtje langer als in 2015. Hier en daar nog wat medefietsers gesproken. Zowel Nederlanders, Duitsers, Engelse en Australiërs. Allemaal één grote familie.
Onderweg nog wat pechgevallen gezien en gehoord. Twee maal iemand met een gebroken ketting, veel lekke banden, aanlopende schijfremmen, voorwiel met knarsende lagers en iemand met gebroken spaken in zijn achterwiel.